Zaterdag 27 april

We gaan met de bus naar de hoogste berg van Hunan, heb is 50 minuten rijden. Toen we daar aankwamen zagen we de rij al staan. Het bleek niet de enige rij te zijn waar we vandaag in zouden staan. We zijn de enige westerlingen die in de rij staan en de rij loopt al zigzaggend naar de ingang van het complex. Gelukkig heeft een andere gids al kaartjes voor ons gekocht en kunnen we direct door naar de volgende rij om uiteindelijk in een bus voor ongeveer 25 personen te kunnen stappen. De bus rijdt hard de berg op, veel scherpe bochten en soms staat de bus bijna stil omdat het erg steil is. De weg is smal en er rijden heel veel van deze bussen de berg op en de berg af. Ik word bijna misselijk van dat gedraai in deze bus. Tijdens het rijden moet Henriette overgeven in een zakje gelukkig en als we eenmaal op het eindpunt zijn staat er ook iemand net buiten de bus over te geven. Lekker dan.
We moeten lopend verder naar de top van de berg. Het is erg mistig dus heel veel zien we niet om ons heen. Het is heel druk. Je kunt je laten dragen in een stoel met 2 lange bamboestokken er aan vastgemaakt met 2 dragers. We hebben ook een hele dikke Chinees gedragen zien worden maar daar waren 4 dragers voor nodig. Dat zal zwaar zijn geweest om daarmee een steile berg op te lopen.
Mama en Cato zijn na een tijdje ergens gaan zitten, we zouden hen op de terugweg wel weer zien. Ik liep met de rest verder naar boven. Bovenop de berg stond een originele oude tempel van wel 1000 jaar oud. We mochten geen foto´s maken van de binnenkant. Nu was die ook niet zo mooi, de beelden waren donker en niet van goud.
We moesten weer in de rij staan om de bus naar beneden te gaan. Ik was voorin gaan zitten waardoor het nog beter ging. Deze chauffeur reed ook rustiger dan de vorige.
Jullie raden het al, ´s avonds weer uit eten geweest